Шматдзетная мама з Беларусі стала дальнабойшчыцай

Шматдзетная мама Аляксандра Чысцік з Брэсцкага раёна змяніла прафесію псіхолага на вадзіцеля-міжнародніка і ўжо два гады падарожнічае па Еўропе.

Сваімі прыгодамі і думкамі яна дзеліцца ў блогу ў сацыяльных сетках. Пра тое, якія адкрыцці аб Радзіме зрабіла ўдалечыні ад Беларусі, жанчына расказала карэспандэнту Белтэлерадыёкампаніі Марыі Тройніч.

Бландзінка ў ружовым за рулём 30-тоннага грузавіка. Яна можа адчапіць прычэп, заехаць на ледзяную гару і кіраваць фурай у заносе. Але нягледзячы на цяжкую працу, ад любімага чырвонага манікюру не адмаўляецца. І гаворыць, што сапраўдная лэдзі застаецца лэдзі ў любой сітуацыі. Убачыўшы далікатную даму, калегі-мужчыны захоплена сігналяць услед.

Аб працы дальнабойшчыцай Аляксандра расказвае ў сацсетках. Прафесію псіхолага на вадзіцеля змяніла два гады таму. І не ўтойвае: многія блізкія ад гэтага рашэння адгаворвалі, бо дома застаюцца трое дзяцей. Ды і праца ў цэлым не жаночая. Так радыкальна памяняць сферу дзейнасці Аляксандра захацела, каб больш часу праводзіць з мужам, які ўжо працаваў вадзіцелем-міжнароднікам. Зараз у мужа і жонкі падвойны экіпаж. У дарозе яны абмяркоўваюць рамонт, сямейныя клопаты, а калі ёсць час на прыпынак - арганізуюць рамантычныя спатканні ў старажытных гарадах Еўропы. Калі ў дарозе здараюцца цяжкасці - дзеляць іх разам.

Разам ідуць і да мар. Адной з іх быў свой загарадны дом. Яго сям'я Чысцік пабудавала ў невялікай вёсцы Брэсцкага раёна. Калі мама вяртаецца з рэйса, вялікая кухня напаўняецца водарам дамашняй выпечкі.

Трое сыноў ужо ходзяць у школу. Пакуль бацькі ў камандзіроўцы, за дзецьмі прыглядваюць бабулі. Але і мама заўсёды на сувязі.

Па словах Аляксандры, стаць дальнабойшчыцай яна вырашыла не з-за жадання нешта даказаць сабе або грамадству. Больш важным для яе было паказаць дзецям, што можна быць сабой: выбраць любую прафесію, галоўнае - па душы. А мамай можна заставацца і за тры тысячы кіламетраў ад дома.

На адлегласці яшчэ больш любіш Радзіму. І праз прызму чужых менталітэтаў і парадкаў Аляксандра ацаніла тыя дробязі жыцця ў Беларусі, на якія раней не зважала.

За два гады нататак у блогу назбіралася так шмат, што Аляксандра задумалася аб цэлай кнізе. І адно з выдавецтваў прапанавала ёй кантракт. Кніга беларускай дальнабойшчыцы будзе пра тое, што ў жыцці важна не стаяць на абочыне, а імчацца насустрач лепшаму з хуткасцю 90 кіламетраў за гадзіну.